Än Faohraod krächte verehrt mo dr Pfarr,
dar hett sich viellicht gefräit –
im’s richtig ze larnen, iebete ar
värrhar uff dr Hooberäit.
Dr Jingste nitt meh un veele zü fatt,
do äß Bewajung gesuind.
Ha semmste baale, statt daß ha gebatt,
wee wild im de Kärchen ruind.
Dann woogte ha sich uff de Strooßen nüs,
Vrbie an ämm Kinnertropp.
S sogk nach än bischen tapperich üs
Am schäiben Kärchieberkopp.