Fierobd

Wann’s Batglocken gelüt’t hett – jeden Nobd
Unse Vater vergnügt sich de Pfiefen stoppt.
Ha hett sich gerackert dan ganzen Tagk,
Do schmeckt äh en Pfiefchen met häbschen Tüwak.
War’n ganzen Tagk sö geplaget sich hett,
Dar fräit sich äh, wann d’r Säier nun schlett
Zum Fierobd – zum Fierobd.

Me Kinner, mee lang’n do de Lotschen herbie
Un schaukeln uns lustig uff Vaters sim Knie.
Dar räucht sin Pfiefchen met Bedacht un Behag
Un denkt: Das worr werr en häißer Tagk.
Do trett unsre Mutter wöhl hein in de Teer:
„Ach Kinner, geht runger un macht am nit schwer
Dan Fierobd – dan Fierobd!“

Do spricht min Vater: „Ach Annelies,
Bräng mich dach mol de Harmonika ’rüs!“
Dann speelt ha: Es war im Böhmerwald –
Ach, weeh das klingt un äbber‘s Gaßchen hen schallt.
Me Kinner, me tanzen verr Lust un verr Spaß –
Do brummt uff äimo d’r Harmonikabaß:
’S äs Fierobd – äs Fierobd.

D’r Vater uff äimo de Pfiefen üskloppt –
„Nun Kinner, ins Bett – ’s äs speet schun am Nobd!“
„Annelies“,ruft ha – „de Pfiefen äs üs,
Bräng mol Tüwak un Strichhelzer ’rüs –
Jetzt speel‘ ich en Lied üs uraaler Ziet:
En Wieb un der-i Kinner, dee Gott meh behüt’
Zum Fierobd – zum Fierobd.

D’r Mond stett am Hämmel met verwuinertem Blick:
Sö kläine de Hitten un dach sö veel Glick –
Ach, hatt‘ ich en Fraibchen wee dar de äins hett!
Veer mich äss’es schlajcht – ich han es verspett.
Ach, hatt, ich dach err an de Liebe gedoocht
Un hatte de Sunne im’s Jowort gefroogt –
Nun äs Fierobd – äs Fierobd.