’S zitt d’r Wolkentrieber
wee Schoofe jäit d’r Huind,
daß wingsche Schaottenlieber
hänngenn am Ardengruind.
Se zehn de luft’ je Strooßen
Im Duft vun Korn un Klee,
d’r Wiete äbberlooßen –
mätt jedem Schreete meh.
Manchmo verschlungne Kräise,
de wärr zerfleeße munn,
wee Wandrer uff d’r Räise,
de känne Häimot hunn.
Wee Räuch verbie geträbben,
dan Weend nur hinger sich;
sö gäucklich hänngeschräbben
ins Leecht – wee dü un ich?