Vum Weend

’S zitt d’r Wolkentrieber
wee Schoofe jäit d’r Huind,
daß wingsche Schaottenlieber
hänngenn am Ardengruind.

Se zehn de luft’ je Strooßen
Im Duft vun Korn un Klee,
d’r Wiete äbberlooßen –
mätt jedem Schreete meh.

Manchmo verschlungne Kräise,
de wärr zerfleeße munn,
wee Wandrer uff d’r Räise,
de känne Häimot hunn.

Wee Räuch verbie geträbben,
dan Weend nur hinger sich;
sö gäucklich hänngeschräbben
ins Leecht – wee dü un ich?

Dach saltsaom äß ze wissen,
daß äh dan Weend waos triebt,
was hinger dan Kulissen
d’r Walt verborjen bliebt.