Gedichte

D'r Fraßsack

Dan größten Hammer schwung mätt Macht
D’räinst vum freeh bis speet
Un eehrter Scheppe worr ha äh,
d’r Wessefaller Schmeed.

De Aalsche abber worr än Bäist
Un schwung ehr Zapter stramm.
’S gobb nur Freeden, wamme arr
parierte wee än Lamm.

Am schlämmsten abber worr es dach,
söveel daos Wieb äh schull,
daß ees de Stifte un Geselln
sö knapp bim Assen hull.

Katüffel gobb’s je mäist genungk,
dach’s Tückwark worr sö waos –
Se knaatschten an dar fatten Kost
Wee’s Reend am süren Graose.

De Wallfaohrt

D’r Gäist d’r Buße, dar sich rät,
’m Christen äh waos ufferlät,
un äss’es, mätt dan Feeßen
de Sinden obzebeeßen.

Zum Hilfensbark de Wallfaohrt bott
Heefeer Gelajenhäit värr Gott.
Üsdoochten Jöb un Threse
Ne Buße sich, ne beese.

Se läten mätt zerknärschtem Sinn
In jeden Schuch ne Arbsen ninn,
un zwaor ne häbsche dicke,
de sullte tichtich dricke.

Freeh worrnse üs’n Faddern schunn,
un err de Prozassjon begunn,
nach schnall bis zum Gelibte
d’r Jöb än Glaaschen kippte.

Daos sall ha wöhl...

De aale Schule werd frisch geträchen -
Schunn lichten wee nuiwe de äbberschten Flächen.
Do kracht's – un es sterzt daos Gerist mät Getöse
Uff äimo z'sammen. S' worr wöhl waos löse.
Gewiß worr än Fahler d'bie ungerläufen.
D'r Schulze kimmt graode v'rbei an dam Häufen;
Ha mäint: Daos sullte d’r Mäister wisse,
do gäbb's de Jungen, dach sicherlich Schmisse -
Do krehlt dach d'r Stift, sö'n lüsig junger:
"Daos sall ha wöhl wisse - ha litt jo drunger!"

Daos passte dee...

Murrkatter hett än beeses Schnüstenwark.
Sehr herzhaft zwaor - dach oft än bischen stark.
'S mäint, wee Anton vun d'r Arbät kimmt
un sich dan Arjer sö zu Harzen nimmt,
dan uff d'r Arbätsstelle ha g'hatt
un dar bestimmt d'r Galle wäder schad't,
un witterkläut, ha hatte Gruind zum Kläun,
äh ginge's amm sö dracktich mät’em Mäun,
un äbberhaupt, ha hatte sinne Nöt,
am besten wärr's je wöhl, ha wärre töt -
'S mäint:
"Daos paste dee – do hatte'te Lust d'zu:
'n ganzen Taogk im Sarg lie un nüscht tu!"

Amschel

Dasse uffwacht üs’em Schloofe,
bleest d’r Weeend d’r Walt än Tusch.
Wann de Amschel ehre Strophe
Baale kann, do äs ha kusch.

Ziet – wee Wasser, ach, in Seeben,
das me nit g’haale kann:
Wärr än Johr, un hingern Heeben
Übt’se uff dar höchen Tann.

Schupprich nach – un salber sim’me
Oft wee Laand, das nacktisch litt.
Heer arr zu! Nun schwaljt de Stimme,
biss’es Harz arr Aintwert gitt.

Äichsfaller äbberall

D’r Äichsfaller liebt, äs karg äh daos Laand,
vun Harzen de Häimaot, de scheene,
un muß äh mancher – daos äs üch bekannt –
sin Bröt in d’r Fremde verdeene.

Uff Zeegelee un uff Zuckerfabrik
Verschlett se d’r Weend in de Wiete,
un annere wärr, dee verseechen ehr Glick
als biedere Hannelsliete.

Werim säit alters d’r Wanderstock
-im bildlich mich üszedricken-
zum Äichsfaller g’heert wee d’r Boort zum Bock
un wee d’r Rucksack zum Ricken.

Aale Fräuwe

Äinsaom hält ehr Hartz se wach
Langst sinn furt de Kinner
Blöß de Katzen hett’se nach
Un de bäiden Hinner.

Äinz nach äss’s, was se hett
Üsser disser Haobe:
Dasse uff’n Kärchhoob gett
Wielt do an äm Graobe.

Dort, wee vun d’r Walt geschädt
Drin arr nüscht verbläbben,
äss’s, wann ans Graob se trätt
schunn dar Schreet nach dräbben...

Wieder

Wieder schwingt verhundertfacht
Sonne in den Seen und Flüssen,
die als Spiegel ihr gedacht
tags ihr Bildnis tragen müssen.

Wieder an die Raine blies
Süd den Schnee der Schwarzdornwälle
Und der Mittag flammt das Vlies
Junger Saat im Flurgefälle.

Wieder wäre ich bereit
Dass ich, der zu gehn vergäße,
eine kleine Ewigkeit
hier am Tisch der Tage säße.

Wie damals...

Die Tage schrumpfen zusammen
Wie Obst in der Darre,
Und überm Dorfe qualmt
Ein Kartoffelfeuer.

Wenn der Herbst bis zum Halse
Im Golde steht,
Überzieht man für eine Weile
Die Zeiger der Zeit.

Komm – wir stoßen die Tür
Zur Kindheit auf
Und werfen ein paar Kartoffeln
In die wabernde Glut.

Ob sie wie früher schmecken?
Die beißenden Schwaden sind
Und der Asche Aroma
Wie damals...

Weenter

’S Schwaorz d’r Faller leschte
Schnee äbber Schnee.
De Raoben zetern.
Dach dar mälchige Hämmel –
Wisse Watten
V’rstoppt sinn G’heer.

Bißning
Wee üs täusend Glaosscherben
Springt daos Leecht in de Äuwen.
D’r Nobd äß annert d’vune
Un annert de Naocht,
wann wiß wee Wässelfall ’s Laand
schlefft ungerm Mond.

Inhalt abgleichen