Amschel

Dasse uffwacht üs’em Schloofe,
bleest d’r Weeend d’r Walt än Tusch.
Wann de Amschel ehre Strophe
Baale kann, do äs ha kusch.

Ziet – wee Wasser, ach, in Seeben,
das me nit g’haale kann:
Wärr än Johr, un hingern Heeben
Übt’se uff dar höchen Tann.

Schupprich nach – un salber sim’me
Oft wee Laand, das nacktisch litt.
Heer arr zu! Nun schwaljt de Stimme,
biss’es Harz arr Aintwert gitt.