Immer de annern!

Besoffne hunn manchmo b’sundre Marotten -
Zwäi Manner, dee schwer än gebloosen hotten,
dee sogk ich mo jingst in de Strooßenbaohn stie,
do kunnten se knapp ehre Fann ninng’krie –
de Schnapsfann, verstett sich, dee jeder geträun.
Dach endlich worrn se nu drinne im Wäun.
’S frug do d’r äine: „Wee schpeet äss’es dann?“
Do gräff in de Kiepen dar annere Mann
Un kroomte `ne Strichholzschachtel veer
Un gückte ninn un aotmete schwer
Un murmelte „Mittwoch“ verr sich henn.
Dar annere hott’n wöhl trotzdam verstenn
Un sait: „Dann muß ich hee üsstie – Mach’s gut!“
Un hamperte nüs un verlur nach sinn Hut.
Was hält me nun vun sö Luintemannern?
Mee sinn je sö käine – Nur immer de annern.