Beiträge von Joseph Richwien

Äppel pflecke?

Am Iber verrm Hisschen d'r Jaokob Äppel pfleckt –
'ne Arbät, des amm nit graode b'sundersch schmeckt.
De Letter stett äh zü kipplich am schäiben Hang,
un d'r Oorm äs bim besten Willen nit langer wee lang,
dann höch in d'r Spitzen un üssen - zum Hielen wiet,
do sitzen de schennsten Äppel, dee ha nit kriet.
Sö macht amm de Haobgier, me kann's je begriffe, Verdruss –
Nu kimmt nach d'zu, dass ha dauernd "Jo!" krehle muss,
weil jeder, dar graode des Wajes gett,
desalbe daamliche Frooge hett:

Der Schlapphanjesmann

1707_200.jpg

Unger dar dicken Beechen de uff d'r Heh geschtenn
gung mätt Harzkloppen mancher drunger hänn.
Wann in d'r Noacht de Ühr hott zwölwe geschloain
koam änn Wanergäist üß dam hohlen Boäum.
Unn wan ha do hätt künn gekrie
dar bläbb jesmo do lie.

Domols

Wee woor’s in d’r Keendhäit scheene,
wee me barbst derch de Gainte luff;
’ne Weesen, dee worr nit nur greene:
d’r Glanz d’r Jugend laog druff.

Mee hotte annere Äuben,
de Walt worr annerte größ;
me worr zwischen Mannern un Fräuben
an Zwarg unger Riesen blöß.

D’r Ieber, an dam me speelten,
’n Brocken staalte dar veer;
d’r Bach un än Timpel zeehlten
als Strom un schümendes Meer.

Aale Fräuwe

Äinsaom hält ehr Hartz se wach
Langst sinn furt de Kinner
Blöß de Katzen hett’se nach
Un de bäiden Hinner.

Äinz nach äss’s, was se hett
Üsser disser Haobe:
Dasse uff’n Kärchhoob gett
Wielt do an äm Graobe.

Dort, wee vun d’r Walt geschädt
Drin arr nüscht verbläbben,
äss’s, wann ans Graob se trätt
schunn dar Schreet nach dräbben...

Äichsfaller äbberall

D’r Äichsfaller liebt, äs karg äh daos Laand,
vun Harzen de Häimaot, de scheene,
un muß äh mancher – daos äs üch bekannt –
sin Bröt in d’r Fremde verdeene.

Uff Zeegelee un uff Zuckerfabrik
Verschlett se d’r Weend in de Wiete,
un annere wärr, dee verseechen ehr Glick
als biedere Hannelsliete.

Werim säit alters d’r Wanderstock
-im bildlich mich üszedricken-
zum Äichsfaller g’heert wee d’r Boort zum Bock
un wee d’r Rucksack zum Ricken.

Amschel

Dasse uffwacht üs’em Schloofe,
bleest d’r Weeend d’r Walt än Tusch.
Wann de Amschel ehre Strophe
Baale kann, do äs ha kusch.

Ziet – wee Wasser, ach, in Seeben,
das me nit g’haale kann:
Wärr än Johr, un hingern Heeben
Übt’se uff dar höchen Tann.

Schupprich nach – un salber sim’me
Oft wee Laand, das nacktisch litt.
Heer arr zu! Nun schwaljt de Stimme,
biss’es Harz arr Aintwert gitt.

Daos passte dee...

Murrkatter hett än beeses Schnüstenwark.
Sehr herzhaft zwaor - dach oft än bischen stark.
'S mäint, wee Anton vun d'r Arbät kimmt
un sich dan Arjer sö zu Harzen nimmt,
dan uff d'r Arbätsstelle ha g'hatt
un dar bestimmt d'r Galle wäder schad't,
un witterkläut, ha hatte Gruind zum Kläun,
äh ginge's amm sö dracktich mät’em Mäun,
un äbberhaupt, ha hatte sinne Nöt,
am besten wärr's je wöhl, ha wärre töt -
'S mäint:
"Daos paste dee – do hatte'te Lust d'zu:
'n ganzen Taogk im Sarg lie un nüscht tu!"

Daos sall ha wöhl...

De aale Schule werd frisch geträchen -
Schunn lichten wee nuiwe de äbberschten Flächen.
Do kracht's – un es sterzt daos Gerist mät Getöse
Uff äimo z'sammen. S' worr wöhl waos löse.
Gewiß worr än Fahler d'bie ungerläufen.
D'r Schulze kimmt graode v'rbei an dam Häufen;
Ha mäint: Daos sullte d’r Mäister wisse,
do gäbb's de Jungen, dach sicherlich Schmisse -
Do krehlt dach d'r Stift, sö'n lüsig junger:
"Daos sall ha wöhl wisse - ha litt jo drunger!"

De Wallfaohrt

D’r Gäist d’r Buße, dar sich rät,
’m Christen äh waos ufferlät,
un äss’es, mätt dan Feeßen
de Sinden obzebeeßen.

Zum Hilfensbark de Wallfaohrt bott
Heefeer Gelajenhäit värr Gott.
Üsdoochten Jöb un Threse
Ne Buße sich, ne beese.

Se läten mätt zerknärschtem Sinn
In jeden Schuch ne Arbsen ninn,
un zwaor ne häbsche dicke,
de sullte tichtich dricke.

Freeh worrnse üs’n Faddern schunn,
un err de Prozassjon begunn,
nach schnall bis zum Gelibte
d’r Jöb än Glaaschen kippte.

D'r Fraßsack

Dan größten Hammer schwung mätt Macht
D’räinst vum freeh bis speet
Un eehrter Scheppe worr ha äh,
d’r Wessefaller Schmeed.

De Aalsche abber worr än Bäist
Un schwung ehr Zapter stramm.
’S gobb nur Freeden, wamme arr
parierte wee än Lamm.

Am schlämmsten abber worr es dach,
söveel daos Wieb äh schull,
daß ees de Stifte un Geselln
sö knapp bim Assen hull.

Katüffel gobb’s je mäist genungk,
dach’s Tückwark worr sö waos –
Se knaatschten an dar fatten Kost
Wee’s Reend am süren Graose.