Der Schlapphanjesmann

Unger dar dicken Beechen de uff d'r Heh geschtenn
gung mätt Harzkloppen mancher drunger hänn.
Wann in d'r Noacht de Ühr hott zwölwe geschloain
koam änn Wanergäist üß dam hohlen Boäum.
Unn wan ha do hätt künn gekrie
dar bläbb jesmo do lie.

Do woar mo anner dar's sö lichte genummen
schpeht vunn Affaller vunn d'r Frehjoate gekummen.
Sinne Gedanken woaren ganz weannert
äß hätt bi amm ert gedammert,
we a zum Holz ninn tappt
unn änn Oast am äbbers Gesichte schnappt.

Im Holze knisterte äß unn krachte
we wann war Hekholz machte.
D'r Weend hätts Loäub gefajt
unn finster woars ha sokk ganz schlajt
unn we ha wull nach witter geh
do bläbb amm d'r Odden uffäimo schteh.

Äß hotten änner hingen oamm Kroaine
do bim'm Schlapphanjesboäume
unn nüscht künn amm nun genitze
dar hung amm fest uff'm Kritze
unn dan schlappte ha nun met
nun woars sö schpeht.

A hätt sich sö do oabgeschungen
n Waag hätt ha nitt wedder gefungen.
Ha schtulperte äbber Kletze unn Huckel-
dar druckte immer meh uff'm Buckel
bis ha känne Luft meh künne gekrie
unn bläbb dann do lie.

Unn we ha wedder zu sich koam
woaren amm Orme unn Bäine loahm.
Schtock unn Hut hott ha verloren.
Do hätt ja sich's geschworen
unn fest hinger de Öhren geschrebben
ha äß nitt wedder sölange bim'm Maichen gebläbben.

De Schlapphanjesbeechen uff d'r Heh
schtett schunn lange do nitt meh.
Dar Schlapphanjesmann we äß häist,
hitte nach da öben räist.
Geht ins Holz drimm nit sö wiet
domet a üch ä nitt nach kriet.