Äppel pflecke?

Am Iber verrm Hisschen d'r Jaokob Äppel pfleckt –
'ne Arbät, des amm nit graode b'sundersch schmeckt.
De Letter stett äh zü kipplich am schäiben Hang,
un d'r Oorm äs bim besten Willen nit langer wee lang,
dann höch in d'r Spitzen un üssen - zum Hielen wiet,
do sitzen de schennsten Äppel, dee ha nit kriet.
Sö macht amm de Haobgier, me kann's je begriffe, Verdruss –
Nu kimmt nach d'zu, dass ha dauernd "Jo!" krehle muss,
weil jeder, dar graode des Wajes gett,
desalbe daamliche Frooge hett:
"Na Äppel pflecke?" – sö grett's in äm'm Bogen do.
Im Gruine g'nummen sehn daos de Liete jo.
Was sall me dann äh sö saje, wam’me sich trifft?
Dach’m Jaokob gett’s in de Galln wee blankes Gift.
Un wee nu nach Dübendracks Ernst im de Ecken kimmt
un klappt mät'm Mül – ha freejt daossalbe bestimmt –
"Schwick stille, dü Daamel!" krehlt do d’r Joakob grob,
"ich bing’se blöß feste – d'r Weend schlett'se alle ob."