Kläine Chronik

De Ieber alle worrn mätt äinem Schlaoge
Än Heckengreen. S’ kunnten dann de Schlänn
De Barje wisser Bleeten kaum g’traoge
Un stämmten tiffer in de Worzelzänn.

Dam Beernbäum gung’s nitt bässer hingerm Hüse –
De Storchen schänn do blöß nach haolb sö aalt.
Wee’n Segel stunn ha – stuffich in de krüse
Un schupprich nach b’wajte Luft g’staalt.

Än Odden zogks wärr, größ un unbegräffen
Därch alles hänn. Da Odden wehte green.
’S Läubwark rauschte, un de Väule pfäffen,
D’r Sunnenkringel awwer taanzte ehn.