Am Fanster

’S knärbeln wee kläine Kinner,
als wullten se Zehne krie,
wee narrsch uff d’r Hoobrät de Hinner.
Me wird je drehning d’bie.

De Väule in Bäimen un Bischen,
dee hunnse wöhl aongerät,
dan Singsang d’zwischen ze mischen.
Schwickt libber stille un lät!

Äbberhäupt daos äine wisse,
daos Bäist kann vun freeh bis speet
’s sall sich veerseh d’met!

Uff’m Hackklotz, do stickt `ne Boorten –
De veelen Schaoläier sinn
Äh graode känn Gruind ze woorten
Bis speet in Novamber ninn.

’S hett äh de auberne Sitte,
dass’es garn Faddern roppt –
Ach, alle weerrn’se mich hitte
Libber gekocht un gesoppt.

Minne Narven sö obzenutzen –
Nä, söwaos. Was hunnse blöß?
Ich kloppe – gett’s eert richtig lös.