Dar Kupperpfennek

We Käthe hotte zum Naomstaog ingeladt. Mutter un Vaoter worrn nit derhäim. Junge, Junge, do wull'n se sich abber en Spaß mache. In d'r Stobbn, do woar schun litter Labn. Se lachten un schuchten un de Jung'n truibten sich nit rinn, se worrn nach raecht schüchtern. Oto saite fer Karl: „Kumm, me genn in de Kichen. Käthe es sicher bim Kaffeekochen!“

Willi un Gerhard gungen ä meet, abber Käthe worr nit drinne. Uff'm Harde stund daos Dipp'n, un daos Wasser worr schun am Kochen. Enne richtige Hälle worr unger d'r Platten. De Jungen un Maichen kraigen Dorscht bi dam veelen Gejuche un se sullen dach doas Käthe nit trocken trinke. Do spricht Otto: „Doas wumme mol scheene aonschmeere, un wups, log en Kupperpfennek im Dipp'n. Nun kaom Käthe un sproach: „Was machte dann hie drüssen, kummt dach rin!“ „Nä“, spricht Karl, „me wunn dach hälfe Kaffee koche.“ „Haste dann schun gemaolen?“ – „Na klor“, spricht Käthe, dann de Geschichte es verr dam verflixten Kriege passiert, we de Bennerchen na nit sö dier worn. Abber do springt's an‘n Hard und kreelt: „Waos es an mett dam Wasser lös? Daos kocht je nannit!

Un es het dach schu enne Vertelstuine gesüst.“ Un schnall packt's nach einne Hampel Rießholz drunger. Abber daos Wasser kocht nit. Do wull daos Käthe unsinnig wäre, springt nuff bin sinne Größmutter, ab de nach Fier hätt. Vase Barchen litt schunn im Bette, abber Käthe brängt schnall daos Fier wedder in Gang. Vase Barrchen kimmt ä nach met Lortschen un Naochtbatzel rüs un spricht: „Du libbstes Maichen, waos es an daos nur? Kumm, do muß richtig Rießholz drunger.“ Un se fäiern, abber daos Wasser wall nit koche.

Ungerdassen wissen se Beschäid in d'r Stobbn un se rufen un uzen: „Käthe, kimmst de dann endlich met dim' Kaffee? S Wasser wall wo nit wäich wäre?“ Do kimmt de Käthe runger, es hätt en Kopp zum Platzen un es hätte am liebsten gehielt. Un do ungen stenn se un lachen un quiecken, un nun werd s'es gewaohr: D'r Kupperpfennik waor schuld! O je! De beesen Jungen hotten daos orme Maichen so in Verlagenhäit gebraocht! Abber nu hunn se naoch tichtig Naomstogk gefiert, un daos Käthe het speter dach äinen vun dan beesen Jungen zum Manne genumm'n. Jo, jo!