'S Acho

Vetter Thummes sin Gretchen hotte sich raacht gut ahngebroocht. Ich gläibe, sin Mann äs söwas wie Profasser. Se wohnen achtzig Pfenn'ge hiner Köln, d' Staadt wäiß ich nit sö genäuwe. Nun waoren se mol in d'r Katüffelarnte hee zu Besuch. Dar Profasser intressierte sich ferr de scheenen äichsfallschen Barge, un ha ging mol meet ins Suinaast, wö sin Schweegervater en häbsch Stickchen Katüffel hotte. Do machte ehn nun Vetter Thummes druff uffmerksam, dass me do sö häbsch sin Acho geheere kinne. 'S sinn ruinerim sö höche Barge und do äs das jo ken Wuiner. Un ha machte 's am veer un ruff: "Acho" – "Acho-o-o" schallt's wädder z'rick. Un ha macht's nachmo, un's ging wädder sö scheene. "Acho-o-o". Do hotte dar Gelehrte abber Spaß, un ha machte 's äh mol: "Echo" ... Un do kam's z'rick: "Hell d' Frassen, sunst krieste en Stäin ninn!" Do öben hotte namlich Schmeeds Franz gesassen. Dar hotte Sprenkel gestaalt un wull Rötkahlerchen fange. Dar Profasser worr sprachlös. Abber sinn Schweegervater sait: "Sicher verstetts s' Acho ken Höchditsch".