Wee Lene wärr Platt spraechen larnte

Änne Tante hotte's Lene
Nach Berlin mo ingeladt –
Lene fung de Staodt sehr scheene,
was im Gruine jo nit schadt.

Immerhenn – sö mät’n Wochen
Worr’s d’r Gipfel vun Benimm,
was bie amm worr üsgebrochen,
un dar schmäß’ es im un dim.

Wee’s nun nach äm achtel Johre
Kaom ins Keewenaast z’rick,
hotte’s superblonde Hoore
un domeet de Lippen sträch.
Un in häbsch gesaoßter Rede,
dasse alle hunn g’gafft,
prohlte’s vun sim Borscht, ’m Ede,
Dan’s sich hotte aong schafft.

Dach daos scheene Platt indassen,
das eert werzt än raechten Schwatz,
hotte’s ganz un gaor V’rgassen,
kunnte nüscht meh – äh kän Fatz.

Färr de Lootschen sait‘s Pantoffeln
Un Spanschläuch sait’s äh nit meh,
aoß zum Tüchwark jetzt Kartoffeln,
gung zum Klo – nit uff’s A’be.

Äines Taoges dach im Hoobe,
ärr sich Lene raecht besunn,
machte’s Schicksal promt de Probe,
ab’s nach Platt g’schwatze kunn.

Ach, im nuibsten Fannchen wehte
Lene wee än Schmatterling
Ruff un runger darch de Beete –
Arbäit äs än anner Ding.

Anrees hotte graod’ de Risser
Obgeriemt vum Arbsenbeet.
Un ha mäinte: „Glich an disser
Stelle wird Sinaot g’seet!“

Lene, ganzlich üs’em Raohmen
Derch de lange korze Ziet,
kannte kummer nach de Naomen
Raechen, Seeßen, Graobeschiet.

Dach än Isser-Raechen aben,
haolb im Blätterwark verstuckt,
Steel nach öben, stunn d’naben
In de Himpaern ninng’druckt.

Anrees hott’en sö in Sinnen,
weil de Ziet äh mäistens fahlt,
un de Zinken häbsch nach innen
ganz verquar do henng’staalt.

Mensch, ’s worr ’ne Affenhitze
An dem Taoge ! Drißich Graod!
Lene drim – dach zu nüscht nitze –
Ungern Bäum in Schatten traot.

Dach – ’s traot nit nur in’n Schatten:
Wee’s äm Klumpen Drack üsbogk,
flogk än Steel am an de Platten,
dass’es lütter Starne sogk.

„Muß ann dar verflüxte Raechen
söööö do steh!?“ min Lene krüscht.
„Mensch, `s larnt wärr Platt ze spraechen!“
doochte Anrees un sait nüscht.