Hoob im Herbst

Dick prohlt dar gaale
Kirbis naaben dan Bon’n –
Do hett d’r Hoob äh baale
De Arbät ferr’s Johr getonn.

Wee Marmor gemaosert
Walke Blätter am Köhl;
De Stüden, vum Weend zerfaosert,
begriffen de Stuine wöhl.

Nach fiedrig b’wimpert
De Aostern – Äuwen vull Träum;
Dach saltsaom v’rloren klimpert
Dar Voilschreck im lärjen Bäum.

Gut worrn de Katüffel –
Ich krie, biss’es Öhr mich lüt’t,
vun M’ree alljahrlich än Rüffel:
„Dü stichst zü veele kapütt!“

Uns räichen de Gaoben
D’r Arnte - was wall’me meh?
Me sinn getröst, wann de Raoben
Krachzen rauh äbberm Schnee.