D'r Fraßsack

Dan größten Hammer schwung mätt Macht
D’räinst vum freeh bis speet
Un eehrter Scheppe worr ha äh,
d’r Wessefaller Schmeed.

De Aalsche abber worr än Bäist
Un schwung ehr Zapter stramm.
’S gobb nur Freeden, wamme arr
parierte wee än Lamm.

Am schlämmsten abber worr es dach,
söveel daos Wieb äh schull,
daß ees de Stifte un Geselln
sö knapp bim Assen hull.

Katüffel gobb’s je mäist genungk,
dach’s Tückwark worr sö waos –
Se knaatschten an dar fatten Kost
Wee’s Reend am süren Graose.

Wee’s äimo nun än Äi d’zu
Färr jeden gobb zum Nobd,
do hunnse sich, sö gut es gung,
de Wampen vullgestoppt.

Ab sich de Mäisterschen v’rzehlt?
Ab gaor sinn Speelchen träbb
D’r Däibel salber, daß än Äi
Am Änge äbberbläbb ?

Se gückten hänn un gückten wack.
Was macht me blöß domeet?
De Mäisterschen, de naohm es nitt,
’s naohm’s äh nitt d’r Schmeed.

D’r Stift dach glotzte unscheniert
Mätt ruinen Äuwen druff,
als ooße ha daos häbsche Ding
schunn in Gedanken uff.

Boshaftig schnätt än Drättel do
Daos Wieb d’vune ob
Un schneifte lös, daß kenner meh
Än Mucks’chen vun sich gobb.

Se raockte’s amm wee’m Huine hänn,
me kunnte Angst g’krie:
„Da – friß daos haolbe Äi nach gaanz,
un wann’e platzt d’bie !"