De Wallfaohrt

D’r Gäist d’r Buße, dar sich rät,
’m Christen äh waos ufferlät,
un äss’es, mätt dan Feeßen
de Sinden obzebeeßen.

Zum Hilfensbark de Wallfaohrt bott
Heefeer Gelajenhäit värr Gott.
Üsdoochten Jöb un Threse
Ne Buße sich, ne beese.

Se läten mätt zerknärschtem Sinn
In jeden Schuch ne Arbsen ninn,
un zwaor ne häbsche dicke,
de sullte tichtich dricke.

Freeh worrnse üs’n Faddern schunn,
un err de Prozassjon begunn,
nach schnall bis zum Gelibte
d’r Jöb än Glaaschen kippte.

Dann derch de greenen Faller gung’s,
üs vullen Harzen sung’s un klung’s,
d’mank de Häidelärchen.
’S worr wee in d’r Kärchen.

D’r Moin sö klaor, de Sunne schänn.
Bagkuff nun gung’s im Holze hänn.
Im Schuch, wee’s Threse düchte,
do kwutschte’s manchmo füchte.

Nanu! De Patschen hobb wee’n Baar,
daß schunn de Liete gückten har,
d’r Jöb un ankte baale:
„Ich kann’s nitt üsgehaale!“

Wee ha de Fittche hänke luß,
ehn Threse in de Sitten stuß
un froogte barsch: „Was hesste?
Wee änne Ainten gesste.“

Jöb sait: „Ich wäiß nitt, was daos äß.
Na ja – ins häiße Waosser schmäß
Ich häimlich eert de Dinger –
Daos annre wäiß d’r Schinger!“

„Sö, sö – gekocht!“ gung Threse lös.
„Häbsch wäich d’ zu, verwasselt blöß.
Do sinn es damno dinne,
dee ich im Schuch hann drinne.“

Sö Leegenwark, daos brängt känn Glick
Se bläbben immer meh zerick.
War’n Härrgott wall beschummle,
dar muß sich eklich tummle.

Milatich Jöb am Oräin saoß,
wö ha de haolbe Fatthüt aoß.
Ha fraoß se fast alläine.
Ne Buße worr daos käine.