Wie Wulljakob zu sim Gald kam

War en Eichsfaller verr dumm verkäife wall, dar äs salber verkeuft. Ungn an dr Elbe, do war mol änner, daar hotte vun Wulljakob änne Strickjacken gekeuft, abber ans Bezahlen dochte ha nit. De Jacken war schuint henngehäbbet un Jakob hotte sin Gald nach nit. Wie ha mol werr hen kam uff dr Tür, do sait ha verr dan Lumps sine Freube: Wie äs es dann, ühre Mann brücht dach werr änne Jacken? Jo, sait der Freube, do hann ich äh schuint drane rim klüsiert. Aber hie kann me ja dach de scheenen Jacken nit krieh un de – de kriet dach de anner nach bezahlt. Ach, Palanzen, sait Wullklais, ich wall üch äine schicke, abber per Nachnahme – ich han känne mehr hieh. Ühre Mann äs je zu kläine un sö därr. Das war de Freube z`freden. Wie ha nun werr drhäim war, packte ha äine inn un schickte se furt per Nachnahme, un de Liete nahmen se äh ahn. Wie se abber s Paket uffmachten, war äine drinne wä dar Krebest vun Karl dreimol nin gegenn werr. Jakob machte werr hen in sinne Gäinte an dr Elbe. Wie ha bin de Freube kam scheifte de: Je Vetter, was hut dann gemacht, de Jacken äs daach veele sö größ. – Deimpanker, sait Jakob, do muß ich se wädder nahme. – nahm de Jacken, packte se uffs Raff – un se waren üsenanner. Wullt de mich dann känne Jacken gah, sait der Freube – se äs daach schuint bezahlt. Jo, de anner, abber disse nit, disse hat dr dicke Schwienejerge bestahlt, wie ichs letzte mol hie war.