Wee'se nach drin worr

Ganz scheene bißning dr Weentertaog –
De Holzhäiwer häuwen im hingerschten Schlaog.
Vum Derf har dr Waagk – färr de Wieber zü wiet,
drim soppen se salber zur Mättaogsziet.
Mättaog, de Jungen! dr Steffel krehlt,
dar hitte dan Soppenmäister speelt.
Se län de Säunen un Boorten wack.
Was gitt’s ann hitte? Na, Arbsen mätt Spack.
Se hucken sich hänn un läffeln glich lös;
Sö’n Holzhäiwerhunger, de Liete, äß größ.
De Kille äh bässer äbberstett,
war`n warmen Läffel im Liebe hett.
Un wee’se geraode sö scheene – do stutzt
Dr Jerje mättmo un gückt sö verdutzt.
Ha stiert ins Tippen, als wann ehn waos steert,
als werr waos, was do nitt ninn geheert.
Ha rehrt drinne rim un langt äh waos rüs:
Ne fatte, häsch wäich gesottene Müs!
O jeddet! se län ehre Läffel wack –
Dach’m Steffel ditt’s läid im de Arbsen mätt Spack.
Ha mäint: Nu maocht üch känn Flack ins Hämd!
Un gitt sich änn Ruck un witter schlämmt.
„Wee de Müs nach drin worr,
do hu’de gekuibt – dach jetzt, wee se rüs äß,
känn Schwaanz meh sich truibt!“