Wann Steffel schull

Ich riß’en Schlunk dich üs’em Halse
Un traate druff, do biste töt! –
Ne beese Üssicht; trotzdam sall’se
Nitt ernstlich bränge waan in Nöt.

Wee kam’me blöß söwaos gesaje –
Dr Steffel sait’s un annres meh.
Sunst gung ha friedlich sinner Waje
Un dott äh känner Fleegen weh.

Dam las’ ich nammo de Leviten,
dam Lüsehuind ! dar gückt sich im!
Dach’s Lasen worr de starkste Sitten
Vum Steffel nie. Ha luß es drim.

Dam dins‘ ich nammo’s Fall vum Wanste,
ha litt mich lange schunn im Mäun!
Dü, dan’s betrifft: gelüre kannste,
bis daß de Paoppeln Äppel träun.

Dam riß ich’n Oorsch nach üsennanner,
da Taog dofeer, dar kimmt gewiss!
Dar Taog, dar kaom nie im Kalanner,
me brücht äh Haintsche färr dan Riss...

Sö hett ha manchem waos versprochen,
dr Steffel, un es nie getonnn.
Ha fraoß känn uff mättsamt’n Knochen,
ha aoß nur Arbsen, Linsen, Bonn.

Un wäß ha jedem glich de Zehne,
als werr ha wuinersch wee geladt:
S worr nur, wel sö harzhaft scheene
Me blöß geschalle kann uff platt.