Uff dar großen Kuppen

Im Holze uff äm Felsenhang,
Uff graun Stain stett enne Bank.
Un do het man enn wieten Blick,
Äbber än herrliches Äichsfaller Stick.
Geht met mich! es tit sich löhne,
Dann unse Äichsfald eß dach sö scheene.
De abber nit kunn, un d'rhäime mun bliebe,
Davun wull ich daos scheene Platzchen beschriebe:

Öhm uff dar Felsenkluft,
Weht än Haorz un Tanngeruch
Im höch'n blauem Ätherleecht,
Enn Kirchweh im Kräise fleeht.
Im Tale sitt man Lengenfald lie,
An Bargen und Derfern fleest de Frieda verbie
Uff enner Bricken äbber Hisser un Schinn,
Fährt d'r Zoog zum Bahnhob ninn.

Dräbben uff dar Äichsfaller Heh
Kann man daan Dom vun Affalder gesieh.
Im Osten litt wee'n herrlich Idyll,
Daas scheene Derf Fühlungen sö still.
Im Buchborn binger dar Klösterschrann,
Ackert enn Bühr mät'm Keewegespann.

Mitten im Holze an d'r Friedaqualle,
Träimt äinsam un friedlich Klöster Zalle.
Wiet ungen im Tale Gäismar litt.
Am Ried bin Wilbich än Schaafer hitt.
Hinger Sickerode, Rüstung'n un Lehne,
Glanzt in d'r Sunne de Gobert sö scheene.
Verbie an Ibern un Felsenkluft,
Gett krum de Strooße nach Krombach nuff.

Glocken lüiten!
In Noh un Wieten.
Hülfensbarg, in ferner Sicht!
Wee stimmt daos alles fäierlich!
Doch wann ich uff dar Kuppen benn
Un gück zum Plesseholze henn,
Dann tits mehs teef im Harzen weh,
Wann ich dar Häimat Täilung seh.