'S Rezapt

D’r Willm, dar pampt wee än Schornstäin,
un Katter fingt’s gaonitt gesuind.
Verninftiger mütte ha labe –
’S redt sich’n Schnüsten nach wuind.

’S steebert in Dokterbeechern,
dee schunn ehre Mutter gehatt;
do stett, was färr de Gesuindhäit
un was d’r Gesuindhäit schadt.

Mätt Iffer hett ees ne Masse
Rezapte zesammengeträun –
Dee hatten schunn manchem gehulfen
Bie Lawwer, Gedaamße un Mäun.

Un äimo des Moins in d’r Freehe
Bim Kaffee `n Willm ees belehrt:
Uff neechternen Mäun än paor Schlickchen
Warm Waosser, daos werr nitt verkehrt.

D’r Willm hett’s ielig zur Arbäit,
ha krehlt, schunn haolb in d‘r Teer:
„Daos süff ich bie dich säit Johren,
dü sprichst blöß Kaffee dofeer!“