'S Lied dar Lieder

Wee’s in jeder Ehe gett,
gung’s bie Karl un Liese:
Manchmo läift von A bis Zett
Alles schäib un jeder hett
Änne annre Wiese.

Abber klänner mätt d’r Ziet
Wird de greßte Flammen,
wann’se känne Naohrung kriet:
Wamme schwiegt, d’r schennste Striet
Stärzt in sich z’sammen.

Karl indassen, nach im Schwung,
hotte de Marotte,
daß ha, err’s ze Änge gung,
lüt daos Lied dar Lieder sung,
das ha garne hotte:
„Wann Adam, de triebe Lichten,
dan Appel nitt hatte genummn,
do gebb’s känne Wiebergeschichten
un alles werr annert gekummn.
Än Paradies vuller Freeden –
Do hattme’s färr immer geschafft,
un de Härnßen värrm Hoobe Eden,
dee hatten derch’s Zünloch gegafft.“

Liese, dee daos kaante schunn,
worr nun äh nitt füle,
drehte de Wieber alle kunn,
imm daos Wort im Müle:
„Wann Adam, de triebe Lichten,
dan Appel nitt hatte genummn,
do werr vun dan Mannern, dan Wichten,
än jeder im Drack dach verkummn.
Än Paradies ohne Fräuwen –
Do hatten’se waos geschafft!
Se hatten mätt hungrigen Äuwen
Meh nüs wee mee ninngegafft.“

Karl, dar sung daos Lied nitt liese.
Liese sung’s uff gliche Wiese.