Minne nit

O Ziet dar gaalen Beeren un dar Pflümen,
wann Bäum an Bäum belad’t mät Frichten stett –
’s drängt mich wärr, ehr zaortes Fläisch ze rühmen,
daos mild wee Botter uff d’r Zung’n zergett.

Än langer Summer gobb an’n ehre Seeße,
d’r Saft wee lütter Sunne, dee gerunn.
Ich speer’n wee freher wärr ims Drackmül fleeße,
wann Obst uff unsem Spiesezettel stunn.

Do gobb’s dach Liete, dee erbarmlich plärten,
wee Puter sinn’se manchmo uffgebrüst,
wann mee als Jungen, dee sich blöß verärrten,
än Bäum, dar ehre worr, mo hunn gelüst.

War drüssen rimstrolcht, kriet je wöhl äh Hunger –
Dach stunn dann änner ungen, blau verr Zorn,
do kunnt’se g’see: me kaomen schnaller runger
als wee me verrhar nuffgekummen worrn...

Was seh’ ich do? Unruiwe in dan Äuwen
Sö’n Bängel dort sich derch än Zünloch zwängt!
Ha wäiß: waan’s trifft, dar wird zu Mus gehäuwen,
un lockt nach meh, was an den Zwäigen hängt.

Nu äs ha drin. Ich dricke bäide Dümen
Un weensche, daß am witter nüscht geschitt.
Ich gunne am de Beeren un de Pflümen
Vun Harzen garn – ’s sinn je minne nit.