Minn Lengenfald

Do wö minne Hotzen stund,
Minne Mutter in dahn Schlof mich sung,
Do wö äs geht zum Häidenklüs,
Do stett min Ahnen ehre Hüs.
Kenn schenner Platz gitts uff d'r Walt
Als min liebes Lengenfald,
Wö ich ben d'rhäim.

Wö Klüs un Kritz am Waeje stenn,
De Frieda derch daos Derf fleest henn,
Wos Echo schallt vom Felstgestäin,
Derch Täler, Schluchten, Fald un Räin,
Daos äs minn liebes Lengenfald,
Do ben ich d'rhäim.

Do wö de größen Wälder sinn,
met veelen Dann un Beechen drin,
Do wö ees Trift un Barje gitt,
Un wö de Häimatglocken lütt,
Do äs min liebes Lengenfald,
Do ben ich d'rhäim.

Loß anner rühm un mäinen,
Ich tüsche doch mät käinem,
Dann min liebes Lengenfald
As doch d'r schennste Platz d'r Walt.
Un ich blieb d'rhäim.

Wenn minne Taoge sinn verbie,
Un ich uffm Kärchhob lie,
Un äs ä nur än kleines Eck,
wö mich de Häimatarde deckt,
äs immer noch min Lengenfald,
Dar scheenste Platz d'r Walt.
Wäil ich ben d'rhäim.