Lüsejungen

Daos hett me dann spaeter d’vune –
Dar Knips, dar derch Zünlecher krücht,
hett’s nitt: daß me wännjer Schuhne
un sunstiges Zickwark brücht.

Me hett’s mätt Erinnerungen,
äß aalt un päuper g’worn.
Dach worrn me äh mo de Jungen
Un broochten de Aalen in Zorn.

Än Taogk worr domols sö lange –
Me sprungen imhaar wee de Fülln.
Me baljten uns, wännick bange,
un langten uns manche Knülln.

Me fungn de schlammichsten Pfitschen
Un maarten garne im Drack;
De Maichen, de veernahmen Itschen,
de hotten daos langst nitt sö wack.

Sunst worrn me de Kinner, de lieben;
’s hatte uns känner g’tüscht.
Mo humme ’ne Fansterschieben
Am Pfarrhüs v’rboggen, sonst nüscht.

Äh nüscht vun verboddenen Dingen –
De Jungen, erinnert üch!
Me pampten blöß Wedewingen
Un hulln uns än bischen dan Büch...

Nobds häim mätt ämm Baarenhunger,
wann’s Baatglocken hett g’lütt.
Än Ärmel vum Hämd hung runger,
un de Hosen worr äh kapütt.

D’r Dattrich manchmo uns packte,
wann lösgung d’r Äiertanz:
de Kloppäitschen kloppte de Takte
un machte dach nüscht wärr gaanz.

Me wull dann, wamme äh muckte,
wärr lieb see – vun freeh bis speet;
un’s Saalz d’r Tranen, me schluckte
’s tapper bim Naochtbröt meet.

Dann gung’s ins Bett, un me lürte,
bis Mutter nammo kaom rinn.
Dee treestete, weil’s arr dührte –
Do schluff me mätt Fräiden inn.