Kläine Gänse

Ich wäiß, wann's Freehjohr waare wall:
'S ginselt wädder äbberall!
Do fräit de Kinner, Mann un Wieb
Dar kläine halle Ginselpiep.

De Kinner kummen glich in Trapp –
'S Greenwark äs nach allzü knapp.
Do hett me Meewe, bis me fingt,
was sö’ne Bande nungerschlingt.

Se stenn eert Wochen dicht bim Hard,
daos sinn de kläinen Dinger wart,
bis mann’se uff de Hooberäit
un in de warme Sunne träit.

De Aalsche, dee schunn drüssen lürt
Un dar es gaor zü lange dürt,
verschnattert uffgerät de Ziet,
bis see’se in de Obhut kriet.

Un Mutter mäint: "'S äsche wohr,
se machen Arbäit jedes Johr.
Dach löhnt es sich uff jeden Fall –
Werim ich Gänse haale wall.

Daos Schluinzenwark vun Äbberbett,
wee’s manchmo dar un jeder hett,
daos künnte besser oft g’see,
wann ha sich hull daos Schnatterveeh.“

Un Häusepp prohlt wee immer do:
„Ich hotte änne Sorten mo,
de hann im Mäi ich ‚nüsgejäut
un hann’s im Harbst äh nit bekläut.

Do kaomen größ un ruind un dick
Se ganz vun salber wärr zerick
Un hotten witter nüscht im Sinn
Wee knusprig in d’r Pfann ze linn:“

Dach Vaoter sin Gesicht verzitt.
Ha zwäifelt sichtlich, ab’s daos gitt,
’S räicht am, wann’se vullgekroppt
uff’n Hoob erschienen jeden Nobd.