Gaernit äinfach...

Neugier äs D’r Wieber Zierde,
dort un hee, in jedem Hüs,
un se gückten mät Begierde
allzügaarn zum Fanster nüs.

Zu dar Sorten äh geheerte
Vetter Valten sinn M’ree,
weil ees alles, was sich rehrte,
mutte wisse un äh seh.

Äime in d’r Naocht de klungen
Stimmen vun d’r Strooße har –
Schnall ans Fanster hengesprungen
Queelte ees de Frooge: War?

Un ees zwängte sinne Fille
Ungern Veerhang wee d’r Blitz
Un bezogk in aller Stille
Posten hingerm Fansterkritz.

Drüssen schläifte mät Gezeter
Graode Graatschens Annegreth
Häimwarts ehren Süffbaß Peter,
Un dar wull dach nan’nit meet.

Valten, dam’s d’r Nied muß looße,
Daß ha wee än Baar sunst schluff,
Vun dan Stimmen an d’r Strooße
Dach sö langsaom wachte uff.

Un ha sogk im Mondenschiene,
Err ha in de Hechte fuhr,
Wee sich bauschte de Gardine:
Schwaorz, än Schaotten mät Statur.

Doochte: Na, do äs dach änner,
Dar hee nüscht ze seechen hett;
War derch’s Fanster kimmt, äs känner,
Dar sich gaarn begreeße lett.

Witt dü Lümper drüssen bliebe!
Zuckt’s am beese derch’s Gehärn,
Un ha gung dam Karl zu Liebe,
Puffte, schoob - un heerte’s plärrn.

Worr daos nit ’ne Wieberstimme?
„Valten, Valten, loß mich geh!“
Un erneechtert in sim’m Grimme
Luß ha ob vun sim’m M’ree.
„Gaornit äinfach“ – vun dan Lippen
Kaom’s am wee än Stößgebaat –
„Sö än Hingertäl zu kippen
Büchlings äbbers Fansterbraat.“

Wee nun Valten dee Geschichte
Annern Nobd zum Besten gitt,
Prompt mät stäinertem Gesichte
Sin M’ree sich still verzitt.