Es schneet!

Wedder taanzen krietz un quar
Schneeflocken in d'r Luft ümhar.
Un eß sinner an sö veele,
Daos see kenner kann gezeele.
Äwwerall wöhen man sitt,
Enne wisse Decken litt.
Un äwwerall wöhen ich geh,
Tapse ich im höchen Schnee.
Kinner gücken verrm Fanster;
See gücken uff de Hoberäit
Un dricken an dan Fansterschiem
Sich ehre kläine Naosen bräit.
Ess schneet! - Ess schneet!