D'r Winter äs do

Daos Fald es lärk - de Weesen fahl.
Daos Läub es runger - 's Holz es kahl.
Dar Weend singt in daan Bäimen,
De schunn vum Weenter träimen.

De Nächte sinn schunn lang und kaalt.
De scheenen Tage sinn gezaahlt.
Im Tale hängt d'r Näbbel schwer
Un lett de Sunne nit meh veer.

Dunkel wärts nun immer schnaller,
Jeden Moin wärts speeter haller.
Un hingerm dichten Näbbelmeer
Stett d'r Weenter veer d'r Deer.

De Sunne het de Kraft verlorn.
De Arde eß schunn straab gefrorn.
Wiß glitzert äs an Busch un Dorn,
Un ungerm Iese glucks dar Born.

Üm alle Ecken pfieft d'r Ween.
De Fanster sinn vum Iese bleend.
Un's lärje Fald - de Soot - dar Klee -
Sinn zugedeckt, teef ungerm Schnee.