Aaler Klee

Zwai Keewe verr än Pflug gespannt
Genn langsaom in d’r Forcht entlang
Un hingerhaar Schreet verr Schreet
Gett d’r Bür im glichen Treet.

Mät haarewack un hottenin,
Ackern se üms Sticke rim;
Dach immer wädder bliem se stee –
Käin Wuiner ! –’s eß jo aaler Klee.

Nur nach äinmo hen un har,
Un’s Gewänge dann nach quar;
Dann linn de letzten Scholl’n üm,
Un d’r aale Klee eß rim.

Dar Bür bliebt bin dan Keewen stee,
Lobt un riebt un strichelt see.
Un Lott un Bleß - mett weher Stern
Schmiegen sich an ehren Herrn.

Nun stenn de Keewe werr im Stalle,
Kuiwen naater – knuppern Klee
Un drüssen litt uff lärjen Falle
Äne dicke Hucken Schnee.