Änge August

Schunn korz d’r Taogk; de Ziet vertroppt.
Än kiehles Liftchen kimmt am Nobd
Un kämmt de Stuppelfaller.
Am schwaorz verhanknen Hämmel seecht
D’r Mond sich Lecher färr sinn Leecht,
un manchmo wird’s dann haller.

De Stüden, dee Züne stenn,
vum Weend bewaajt, als wann’se genn
uffmo – wee Butzemanner.
Dann wädder schient’s, se bläbben steh,
dan Kopp gewaandt, als horchten see
un tuscheln mättn’nanner.

Am Hüs d’r Hassel rät sich äh.
De Zeegen macht äh korzes Mäh
Im Staoll un schwiet wärr lange.
Un wee d’r Weend nun vuller bleest
Un in dan Bäimen plustert’s weest,
äß schunn d’r Harbst im Gange.