Ä ferr dich un ferr mich!

Verr äinem Kornfald do bliebe mol steh –
Do kannste äin ganz größes Wuiner geseh.

Äin äinziges Korn – un sö veelmol vermehrt –
Daos hett uns de Allmacht Gottes beschert.

Äin Wuiner sö größ – an Güte sö rich –
Dar Mäinschhäit zum Saijen – ä ferr dich un ferr mich!

Wee Lene wärr Platt spraechen larnte

Änne Tante hotte's Lene
Nach Berlin mo ingeladt –
Lene fung de Staodt sehr scheene,
was im Gruine jo nit schadt.

Immerhenn – sö mät’n Wochen
Worr’s d’r Gipfel vun Benimm,
was bie amm worr üsgebrochen,
un dar schmäß’ es im un dim.

Wee’s nun nach äm achtel Johre
Kaom ins Keewenaast z’rick,
hotte’s superblonde Hoore
un domeet de Lippen sträch.
Un in häbsch gesaoßter Rede,
dasse alle hunn g’gafft,
prohlte’s vun sim Borscht, ’m Ede,
Dan’s sich hotte aong schafft.

Schullehr' Schaode hett V'ständnis

Schaode zogk ins Greene mätt dan Kinnern -
Alles häbsch im Äuwe ha! worr Pflicht.
Gut begückt un uffbewaohrt im Innern,
Hullf's bim naachsten Uffsatz schunn viellicht.

Naabenbie drim wurde derchgenummen,
Was do flogk, am Waje stunn un luff:
Väule, Schnacken, Bäime udder Blumen.
Mätt Geschnatter gung’s zum Holze nuff.

Wee's d'r Zufall wull, worr Millersch Märten
Mätt sinn Keewen graode vernewack -
Änner nun, indas de annern plärrten,
Glitschte üs im frischen Keewedrack.

'S Lied dar Lieder

Wee’s in jeder Ehe gett,
gung’s bie Karl un Liese:
Manchmo läift von A bis Zett
Alles schäib un jeder hett
Änne annre Wiese.

Abber klänner mätt d’r Ziet
Wird de greßte Flammen,
wann’se känne Naohrung kriet:
Wamme schwiegt, d’r schennste Striet
Stärzt in sich z’sammen.

Nobds in Lengenfald

Stennerbricken, Stennerbricken,
do d’r Ploon un hee d’r Bach:
was ferr Zauberklänge sticken
in dan blößen Wertern dach!

Ach, an langen Summernobden
Humm’me manchmo do gestenn,
lürten Maichen uff un foppten,
wann’se sinn v’rbie gegenn.-

Un vum Holze in d’r Ruine
Rauscht es har wee eh un je,
ingespunn im Dammergruine
wall daos Derf zur Ruiwe geh.

Riesig straabt, än Urwalt-Wasen,
derch de Luft d’r Viadukt,
welcher ohne Fadderlasen
träit de Zeege uffgehuckt.

Nä söwaos!

Zwäi aale Mitterchen - Do freejt daos äine:
"Äh schunn geheert? Daos ehrt dach de Gemäine,
daß unse Pfarr nun äß Kanonikus!"

"Was de nitt sprichtst! Verfeert sich Waase Anne.
"Do gnaode Gott dam oormen aalen Manne -
daß dar nach hänn bie de Saldaten muss!"

Minne nit

O Ziet dar gaalen Beeren un dar Pflümen,
wann Bäum an Bäum belad’t mät Frichten stett –
’s drängt mich wärr, ehr zaortes Fläisch ze rühmen,
daos mild wee Botter uff d’r Zung’n zergett.

Än langer Summer gobb an’n ehre Seeße,
d’r Saft wee lütter Sunne, dee gerunn.
Ich speer’n wee freher wärr ims Drackmül fleeße,
wann Obst uff unsem Spiesezettel stunn.

Do gobb’s dach Liete, dee erbarmlich plärten,
wee Puter sinn’se manchmo uffgebrüst,
wann mee als Jungen, dee sich blöß verärrten,
än Bäum, dar ehre worr, mo hunn gelüst.

Lüsejungen

Daos hett me dann spaeter d’vune –
Dar Knips, dar derch Zünlecher krücht,
hett’s nitt: daß me wännjer Schuhne
un sunstiges Zickwark brücht.

Me hett’s mätt Erinnerungen,
äß aalt un päuper g’worn.
Dach worrn me äh mo de Jungen
Un broochten de Aalen in Zorn.

Än Taogk worr domols sö lange –
Me sprungen imhaar wee de Fülln.
Me baljten uns, wännick bange,
un langten uns manche Knülln.

Kläine Gänse

Ich wäiß, wann's Freehjohr waare wall:
'S ginselt wädder äbberall!
Do fräit de Kinner, Mann un Wieb
Dar kläine halle Ginselpiep.

De Kinner kummen glich in Trapp –
'S Greenwark äs nach allzü knapp.
Do hett me Meewe, bis me fingt,
was sö’ne Bande nungerschlingt.

Se stenn eert Wochen dicht bim Hard,
daos sinn de kläinen Dinger wart,
bis mann’se uff de Hooberäit
un in de warme Sunne träit.

Juni

'S äs Juni. De Beenen summen,
als wann änne Orjel gett,
dee zwischen Bäimen un Blummen
drüssen im Hoobe stett.

Im Speel derch Zwäige un Blätter
Uff’m Raosen, als wann ha labt,
daos Sunnenkringelgezätter
dee taanzenden Muster wabt.

De Walt litt straab in d’r Hitze,
un ich wäiß, wann ich uff d’r Bank
sö ungerm Käsperbäum sitze,
dam lumpigsten Schatten Dank.

De Stille, de knistert trocken
Im Graos, daos gaal werd un brün;
Unheerbaor lieten de Glocken
Dar wilden Wingen am Zün.

Inhalt abgleichen